Ateşe Arzu-Meryem Ağar

Yüzümü gözlerinizden,

bedenimi ellerinizden,

ellerimi yakanızdan,

kurtardım.

Gözleriniz değmesin diye varlığıma,

çirkini istedim 

en çirkini,

çirkinliğin kendisini.

Sıyrıldım bu hain kalabalıktan

kendime döndüm;

aynadakine tahammülüm kalmadı,

aynanın da ötesini aradım.

Sevgiden, aşktan,

yakınlıklardan, tüm bayağılıklardan

en uzak olmak için

çirkinliğe sığındım:

onurlu ve yalnız bir çirkinliğe.

En dipte,

en görülmez,

en yüzüne bakılmaz

Ben: ben o en kepaze

en kötü, en unutulmuş.

Ben, yine en ben olmayan.

Sizden ve iyilik güzelliğinizden uzak,

babama ve Rabbe en yakın.

Ölümü arzuluyorum şimdi,

ölümlerin en ateşlisini;

en rezilini,

en önemsizini.

Leş ve çirkin istiyorum;

soğuk, 

soğuk istiyorum bedenimi,

en soğuk.

Yanmak için,

hepsi yanmak için.

Rabbim: avuç içimden

gökyüzüne uzanan çıplak sesim,

duy beni.

Varlığına umut bağladım.

Dünyandan, insanlarından sıkıldım.

Yaşamayı öğrenemedim,

dünyana alışamadım,

olmayı beceremedim.

Ben bu toprakta açacak çiçek değilim;

bunların dişine değecek et,

senin kitabına uyacak kul değilim.

Çok koştum ya Rab,

çok yoruldum.

Aç artık bana kucağını.

Ben ki senin en çirkin kulun.

Ben o en pis çamur,

o en azaplı balçık,

en kötü, en suçlu.

O çamura batan hep.

Tut ve sars

yeniden yarat beni!

Babamın sağ yanağı et beni,

babam da göremesin beni.

Tokat gibi indir beni onun yüzüne.

Bir yangının kıyısındayım.

Bir sen alevlersin ateşimi.

Sonsuzluk büyüsünü yitirdi.

Yak beni, ya Rab.

Yalvarırım, ey Rab,

babamın sağ yanağı gibi,

babamın sağ yanağında yak beni.

Tanıyamayacağın kadar

yak beni.