Bu Saatlerde- Emre Okyay

Pürneşeydi dünya, pürneşeydi insanlar

Pürneşe su, hava, toprak ve kuşlar

Isırır ıssızlık mahur bir öpüşle

Her şey aslında olmayan rengiyle göründüğünde.

Ve bir kalbi giyemezsin bu saatlerde,

Çıkarmaktan korktuğundan

Rüzgâr bile olsan dokunamazsın bir tene.

Kendine kulak kesilmek tekellüftür bu saatlerde

Süfli sayhalar duyulur, içinde ermemiş endişelerle

Ve insan hep bu saatlerde kusar kendini,

Gücü üzgün, avucunda partal tövbelerle.

Canını eksilten ölümlerin sesini kıstığı

Titreyen bir dudaktan çekip almak muhtaçlığı

Hiç görülmedi bu saatlerde,

Savaştan kaçan meramın sağ kalmışlığı.