Sabaha Karşı Körfezde Birkaç Gemi-Denizcan Karapınar

Kadifeyle güldün denize

İnce ayakbileklerine gecenin dağılan incileri

hünerli bir ıslaklık oldu, 

oturdu.

Sen uzak bir düşün

arzuyla donattığısın,

bir gülün 

derinine benzer

bundan ki yüzün.

güzleri

sular altında kalmış

söğütleri söyleyen belin

Bir sabah

güllere uyanan bir kör gibi, ansızın

Ve yeniden 

doğrulan rüyalardan

Acı dolu bu dünyaya.

Ve

Sımsıkı ağaç köklerinden

gürbüz bir arzuyla göveren

Şu bitimsiz yaşama.

Sen bir çağın

kanla donattığısın

erkle gizlediği ta derinlere

Elinde imbikleri 

durur geceleyin

duyguların

Ve

eflatun fenerleriyle yitiklerini

arar

kara ormanlarında gôvdenin

Sorgun korsanları.

Kırgın, yaşlı

Bir el değiyor yüzündeki kavisli alacakaranlığa

Seni yeniden yazıyorum bu defa yeni bir ömre 

Yüreğinde eski yazların gibi yaşıyorum, biliyorum

Değirmenler arasından mavi bir düş

köpürür gibi

Eski sevgiler

gömülü bahçene.

Alacakaranlıkta ilkin uyanan kuşlara söyle

Bunu:

-Senin sesin

Yaşamdan da önceki bir

Güneşe gömülü-

Güzlere gömüyorum başımı, ayrık otlarına yapraklara,

güllere çiğ düşerse bil ki bu çıldırışımdır

Güzün kırılgan yapısında

İleri atılır o zaman

Acının

içime bağladığı atlar

Bu

İçimde duyduğum denizdir -ve özlem-

-Bir gülün kıvrık ucu gibi buruk bir özlem-

Bu haresi tutuşmuş bir karanfil gibi

Gittikçe eriyen mazindir

Sana

senin güneşini getirdim

Bir korkudan birikmiş.

ve geceleri çekilen sular gibi uzanıp gövdene

değdiriyorum ellerimi değdiriyorum

sonsuzluğun yasla boyalı

elini

düş gibi bir nefeste sana

yüzünden geceden daha siyah atlar geçerdi

yüzünden eskinin meltemleri ben büyüdükçe

-insan büyüdükçe yüreğiyle birlikte-

güneşinden duyulmaz olurdu

sevda sözcükleri

İnsanlığın, sonsuz bir evren gibiydi, yüzündeki denizden bir

anakara gibi görülen anaç insanlığın.

Bir deniz burukluğunu

arayarak geçmiş 

şu ömrün

dağılmış bir kaç gemidir sabaha karşı, körfezde.